oceaan

De overgrote meerderheid van het afval dat door zeevogels wordt ingeslikt, bestaat uit hard plastic. Toch maakt vooral het zachte plastic van ballonnen de meeste slachtoffers, blijkt uit onderzoek van bioloog Lauren Roman van de Australische University of Tasmania.

De opwarming van de zeeën laat zich vooral voelen in de bovenste waterlagen. In de diepste diepzee is zelfs de kleine ijstijd nog niet verteerd.

Bij een tectonische breuk verdwijnt er drie tot vier keer meer oceaanwater in de dieper gelegen aardmantel dan oorspronkelijk werd aangenomen. Hoe blijft het zeepeil dan stabiel?

Door de niet aflatende CO₂-uitstoot verzuren de oceanen, wat ernstige gevolgen kan hebben voor het zeeleven. Maar voor krill, kleine garnaalachtigen die aan de basis liggen van de voedselketen in zee, lijkt die vrees onterecht.

Als we de plasticvervuiling niet bij de bron aanpakken, is de kans groot dat de pollutie in zeeën en oceanen alleen maar zal toenemen.

Na 6 jaar voorbereiding begint de Ocean Cleanup zaterdag met het opruimen van het plastic afval in de Stille Oceaan.

Toen de laatste ijstijd over haar hoogtepunt heen was, en de aarde langzaam weer warmer werd, steeg ook de CO₂-concentratie in de lucht fors. Wetenschappers hebben nu – eindelijk – de oorzaak van die natuurlijke uitstoot gevonden.

De verhoogde concentratie aan koolzuur in de zee tast de reukzin van zeebaarzen aan.

Sommige tuimelaars duiken zo diep en komen zo snel weer boven dat ze, normaal gezien enorme decompressieverschijnselen zouden moeten vertonen. Maar hun bloedsomloop is erop voorzien.