Ruimte

De viering van 50 jaar maanlanding brengt de verkenning van de ruimte weer in beeld. In het komende decennium willen we meermaals terug naar de maan en in de jaren 2030 volgt er mogelijk een nog reusachtigere leap for mankind met een bemande missie naar onze buurplaneet Mars.

Computersimulaties laten zien dat fysische mechanismen ervoor zorgen dat jonge planeten in het centrale deel van hun planetenstelsel niet door hun ster worden verzwolgen.

Op 28 februari van dit jaar begon de Amerikaanse Marslander InSight zich de bodem in te hameren, maar dieper dan 35 centimeter is hij niet gekomen.

NASA-satelliet TESS registreerde het nagloeien van een ster die door een superzwaar zwart gat aan flarden is getrokken.

De week van 16 september 2019 bracht ons: nieuws over een interstellaire komeet, neutronensterren met overgewicht, zwarte gaten met of zonder haar en een ouderdomsbepaling van het heelal.

Het gaat om edscottiet, een stof die mogelijk gevormd is in de kern van een voormalige planeet. 

Op Europa, een ijsmaan van Jupiter, bevinden zich watervulkanen. Die kunnen ons meer leren over de aanwezigheid van leven in haar verborgen oceaan.

Metingen van de hoeveelheid methaan op Mars lopen sterk uiteen. Daarvoor bestaat nu een mogelijke verklaring.

Radioastronomen zijn er al bekend mee: een ‘telescoop’ ter grootte van de aarde. Maar in de optische astronomie is zoiets nog verre toekomstmuziek. Of toch niet? Volgens astronoom David Kipping van Columbia University zou het mogelijk zijn om de aarde, of beter gezegd: de aardatmosfeer, als lens te gebruiken.

In de nacht van maandag 12 op dinsdag 13 augustus zijn met het blote oog tal van 'vallende sterren' te zien. Dan vindt het maximum plaats van de jaarlijkse meteorenzwerm de Perseïden.

Planeetwetenschappers hebben indirecte aanwijzingen gevonden dat er op of in de bodems van sommige kraters rond de noordpool van de planeet Mercurius én de zuidpool van de maan een metersdikke laag ijs ligt.

Met behulp van een helse machine hebben natuurkundigen van de universiteit in Wisconsin-Madison het ontstaan van de zonnewind nagebootst.

Dankzij SOFIA, een telescoop die vanuit een vliegtuig naar het heelal kijkt, kunnen sterrenkundigen de interactie van sterren met hun omgeving beter bestuderen.

Vijftig jaar geleden zette Neil Armstong als eerste voet op de maan. Als kind van de ruimtewedloop groeide het Apolloproject uit tot een van de grootste wetenschappelijke en technologische ondernemingen uit de geschiedenis.

De maanstenen die astronauten tijdens de Apollo-missies verzamelden, hebben onze kijk op de maan en het zonnestelsel drastisch veranderd. Wetenschappers kijken uit naar nieuwe monsters, bijvoorbeeld van de achterkant van de maan. Een goede reden om opnieuw een bezoekje te brengen aan onze natuurlijke satelliet.

Ieder jaar komt er 40.000 ton buitenaards materiaal op onze aarde terecht, vooral onder de vorm van micrometeorieten. Je kan deze minuscule steentjes van amper 1 μm tot 2 mm overal terugvinden, zelfs in je tuin of op je dak. Geologe Flore Van Maldeghem bracht ze in beeld voor haar masterproef: “Dankzij micrometeorieten ontdekken we wat er in ons zonnestelsel allemaal rondzweeft. Al hebben ze waarschijnlijk nog veel meer te vertellen.“

De detectie van methaan op Mars leidt altijd tot enige ophef, omdat dit gas op onze eigen planeet veelal door levende organismen wordt geproduceerd. Methaan komt echter ook vrij bij vulkanische en chemische processen.