exoplaneet

De planeet kan zoveel licht reflecteren dankzij de aanwezigheid van wolken van metaal.

De detectie van een exoplaneet bij de ster 40 Eridani – bekend van Star Trek – berust op een vergissing.

Exoplaneten zijn verrassend gelijkvormig in hun afmetingen. Een nieuw model verklaart mogelijk hoe dat komt.  

In 2026 en 2028 stuurt ESA twee sondes de ruimte in. Plato moet nieuwe potentiële aardes detecteren, Ariel zal die vervolgens van naderbij bestuderen.

Op een nieuw mozaïek van het turbulente centrum van ons Melkwegstelsel zijn bijna duizend geheimzinnige slierten te zien, die op onverklaarbare wijze in de ruimte ‘bungelen’. Deze eendimensionale ‘filamenten’, die tot 150 lichtjaar lang kunnen zijn, vormen paren en clusters, vaak op gelijke onderlinge afstanden – ongeveer zoals de snaren van een harp.

Ten gevolge van sterke getijdenkrachten lijkt de planeet WASP-103b meer op een rugbybal dan op een bol.

Een internationaal team van wetenschappers heeft voor het eerst met een grondtelescoop een rechtstreekse meting verricht van de hoeveelheid zuurstof en koolstof in de atmosfeer van een exoplaneet. Met dit type onderzoek kunnen sterrenkundigen een dubbelslag slaan: meer leren over planeetvorming en het pad effenen voor onderzoek naar buitenaardse sporen van biologische activiteit.

In de zoektocht naar buitenaards leven kijken astronomen vooral naar planeten die het meest op aarde lijken. Logisch, maar misschien loont het wel om de blik te verruimen. Grote, warme oceaanplaneten kunnen evengoed leven herbergen, zelfs buiten de bewoonbare zone.

Van alle exoplaneten blijven de zeven planeten rond Trappist-1 het meest tot de verbeelding spreken. Toch werkt Michaël Gillon, de Belg die het stelsel twee jaar geleden ontdekte, al aan een nieuwe reeks ‘robottelescopen’. Met de Speculoos-telescopen zetten hij en zijn team hun jacht op exoplaneten verder.