Duikende hagedis gebruikt ‘duikfles’ om onder water te schuilen voor roofdieren

De wateranolis (Anolis aquaticus) kan een luchtbel op zijn neus vasthouden wanneer hij onder water duikt.

De wateranolis leeft in tropische wouden van Costa Rica. De kleine hagedis leeft deels op het land en deels onder water. Vooral wanneer er gevaar dreigt, vlucht de wateranolis het water in om daar soms wel twintig minuten te schuilen. Het beestje beschikt niet over kieuwen, maar wel over een ander bijzonder wapen: een zelfgemaakte duikfles met zuurstof. De wateranolis produceert een luchtbel over zijn neusgaten en gebruikt die om onder water te ademen.

Biologen van de Binghamton University, State University of New York, beschrijven het fenomeen in Biology Letters. De huid van hagedissen is hydrofoob. Dat zorgt ervoor dat lucht zich stevig aan de huid kan hechten, waardoor de luchtbel zich kan vormen.

De onderzoekers smeerden de huid van een aantal hagedissen in met een middel dat die eigenschap teniet doet. De hagedissen zonder duikfles bleven vervolgens een derde minder lang onder water dan de hagedissen die wel nog een luchtbel op hun neus konden vasthouden. Dit experiment bevestigt zo dat de hagedissen de luchtbel gebruiken om te ademen en zo langer onder water te blijven.


Gerelateerde artikels

‘Geologische en biologische koolstof door elkaar halen is een denkfout’

‘Geologische en biologische koolstof door elkaar halen is een denkfout’

Toen milieujournalist en ecoloog Bart Crezee in 2017 in De Volkskrant las dat er een enorme CO2-bom onder het tropische regenwoud in het Congobekken lag, besloot hij dat van dichtbij onder de loep te nemen. Het kon toch niet dat zo’n belangrijk deel van de koolstofhuishouding van de aarde zo lang verborgen was gebleven? Acht jaar, een doctoraat en een boek later heeft hij antwoorden en nieuwe vragen voor de wereld. 

De vinger aan de pols: realtime microklimaat in het Aelmoeseneiebos
Eos Blogs

De vinger aan de pols: realtime microklimaat in het Aelmoeseneiebos

Weerstations vertellen ons wat er gebeurt met het klimaat in onze regio, maar het microklimaat in een bos kan zich heel anders gedragen. Dit microklimaat wordt veelal gemeten door ‘offline sensoren’ waarvan de data pas beschikbaar is wanneer onderzoekers de sensoren fysiek met hun computer verbinden. Hoe cool zou het zijn om live te volgen hoe het microklimaat in een bos verandert?