Lelijke Eendjes

Van een afstand lijken de mossen die groeien op onze muren, dakpannen en stoeptegels vooral op hoopjes vuil die je te lijf moet gaan met een hogedrukreiniger of bleekmiddelen. Maar zoals zo vaak verandert je blik als je de tijd neemt om dichterbij te gaan. 

Eén vergeten banaan en je hebt het zitten: fruitvliegen. Mep er eentje dood en er komen er vier in de plaats. Mep er vier dood en morgen staan ze je met zestien uit te lachen. Het is onversneden Hitchcock in de fruitmand. Toch wil ik je vragen om ook dit lelijke eendje in haar dieprode ogen te kijken.

Zilvermeeuwen zijn luidruchtig, gulzig en gemeen. Ze hebben jou, en dan vooral je ijsje, kibbelingen of frieten, voortdurend in de gaten. Ze slaan genadeloos toe, liefst nog bij een weerloze kleuter. De meeuw zal nooit een publieksprijs winnen, maar achter zijn schijnbaar achterbakse karakter schuilt een intelligente en zorgzame vogel.

Zoals alle ouders struikelen ook mijn vrouw Charlotte en ik wel eens over opvoedkundige keuzes. De grootste strijd draait bij ons niet om schermtijd, snoep of bedtijd. Nee, ons grootste twistpunt is... de paardenbloem (Taraxacum).

Ze eten je sla. Ze onthoofden je dahlia’s. En ze zien er afstotelijk uit met hun slijmerige, drolvormige lijf. Toch zijn het bijzondere beestjes, met een bizar seksleven. 'Slakken hebben een speciaal orgaan waarin ze sperma kunnen verteren.'

De houtduif is overal: in de stad, op het platteland en in het bos. Het is een vogel die je honderden keren ziet, maar nooit echt opmerkt.