vissen

Veel diersoorten, van honden tot kraaien, herkennen individuele mensen. Een nieuwe studie toont aan dat ook vissen dit kunnen – mits ze de juiste visuele aanwijzingen krijgen.

Het mannetje van de medaka, een kleine vissoort, kan negentien keer per dag zaad lozen. Dat indrukwekkende aantal is meer dan een zinloos weetje.

Smaken kunnen buiten de mond worden waargenomen. En dat heeft evolutionaire voordelen.

De poon is in veel opzichten een fascinerend wezen. Zo heeft de vis die op de zeebodem leeft poten met smaakpapillen in verwerkt.

Hoe snel beweegt een vinvis zijn vinnen en fladdert een vlinder met zijn vleugels? Deens onderzoek vond een universele formule die de ‘flapperfrequentie’ beschrijft – en daarvoor zijn geen moeilijke berekeningen nodig.

Olifantsvissen oriënteren zich op basis van elektrische signalen die ze uitzenden en opvangen. Mogelijk delen de vissen dat waarnemingsvermogen met soortgenoten om zo hun “zicht” te verruimen.

Stalen palen met elk 3.000 ton rotsen errond midden in onze Noordzee. Het lijkt een ramp voor de zandminnende pladijs, één van de belangrijkste soorten voor de visserij, maar recent onderzoek toont net het omgekeerde aan. Onder het wateroppervlak vormen de funderingen kunstmatige riffen die ‘fast food’ voorzien talloze vissen. Ook voor pladijs.

Kromme rug, bleke schubben. Op amper vier maanden lijkt de killivis zo oud als een tachtigjarige mens, ook in het brein. Wij vonden een manier om het visbrein te verjongen. Dat biedt perspectief voor mensen.

Vissen worden kleiner van gestalte door menselijk handelen. Dezelfde trend lijkt zich ook bij andere organismen af te tekenen, zij het een stuk minder duidelijk.