emoties

Onze hersenen zijn erg aangetrokken tot beledigingen, en dat zelfs na verschillende herhalingen. Dat blijkt uit Utrechts onderzoek. De wetenschappers noemen het effect “een mini lexicale klap in het gezicht”.

Een huisdier verliezen kan veel pijn doen en het rouwproces kan lang aanslepen. Toch doen mensen vaak lacherig over dit verlies: ‘Het is maar een hond…’ Waarom is er zo’n taboe rond dat verdriet?

Hebben alle dieren, ook niet-mensachtigen zoals ongewervelden, duidelijke gevoelens en emotionele reacties, zoals geluk, plezier, angst of pijn? En wat betekent dat voor onze houding tegenover hen?

Worden zwanen verliefd? Kan een koolmees arrogant zijn? Hoe slim zijn goudvissen echt? En kan een hond rouwen om zijn overleden baasje? Rudi D’Hooge, professor biologische psychologie aan de KU Leuven, legt in deze podcast uit waarom antwoorden op die vragen niet zo eenvoudig is.

Jezelf voornemen minder ruzie te maken met je partner lijkt een goed idee. Maar dat is het niet. Kibbelen is goed voor een koppel: het is verrijkend en brengt je dichter bij elkaar. Als je het goed doet, tenminste.

Hersengebied ‘area 32’ bemiddelt tussen de gebieden die instaan voor emoties en de hersengebieden betrokken bij cognitie.

Het emotiecentrum van ons brein is mogelijk ook betrokken bij het remmen van pijn.

Er is geen samenhang tussen hoe iemand zich voelt en welke gezichtspieren hij of zij gebruikt.

In sommige talen is verdriet vergelijkbaar met angst en bezorgdheid. Andere talen zien verdriet juist soortgelijk aan spijt.