sterren

Eos bevindt zich op ongeveer driehonderd lichtjaar van de aarde en dient als grondstof voor de vorming van nieuwe sterren.

De hemel boven de Paranal-sterrenwacht van ESO in de Chileense Atacamawoestijn is de donkerste en helderste van alle astronomische sterrenwachten ter wereld. Een industrieel megaproject brengt die duisternis in gevaar.

Door lichtvervuiling zien we in onze regio maar een fractie van alle sterren. Om het fonkelend werelderfgoed nog te kunnen bewonderen, moeten we naar afgelegen plekken reizen. Regio’s zoals Extremadura in Spanje beschouwen hun heldere sterrenhemels zelfs als een toeristische troef.

Simulaties van ontplofte, sterk gemagnetiseerde sterren die ineenstorten tot zwarte gaten laten zien dat deze sterren hun magnetische velden doorgeven aan hun ‘nakomelingen’.

Wanneer een ster het einde van haar bestaan bereikt, kan ze de omringende planeten en planetoïden opslokken. Met behulp van de Very Large Telescope in Chili hebben onderzoekers nu voor het eerst een duidelijk spoor van dit proces ontdekt: een litteken dat op het oppervlak van een witte dwergster is achtergelaten. 

De Webb-ruimtetelescoop heeft een verre ster onder de loep genomen die eerder al door de Hubble-ruimtetelescoop was gedetecteerd. Vermoedelijk gaat het om de verste ster ooit waargenomen.

Een spectaculaire nieuwe opname die is vrijgegeven door de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) bevat aanwijzingen over hoe planeten ter grootte van Jupiter zouden kunnen ontstaan.

De cocons van puin rond stervende sterren zenden waarschijnlijk zwaartekrachtgolven uit, blijkt uit nieuwe computersimulaties.

Met behulp van de James Webb-telescoop hebben astronomen het warme stof rond de nabije jonge ster Fomalhaut in beeld gebracht. Zo konden ze de eerste planetoïdengordel die ooit buiten ons zonnestelsel is waargenomen in infraroodlicht bestuderen. Die bleek verassend complex.