taal

Ik heb al eerder vermeld dat ik een talenfanatiekeling ben. Tijdens de lockdown heb ik mijn Italiaans dan ook wat opgefrist. En er viel me iets merkwaardigs op: naarmate mijn woordenschat zich uitbreidde, gingen Nederlandse en Engelse woorden verloren.

De coronacrisis heeft ons ontegensprekelijk op onbekend terrein gebracht. Om te begrijpen wat ons overkomt, grijpen we daarom vanzelf terug naar bekendere situaties. En dat is niet zonder gevolgen, want onze vergelijkingen bepalen mee onze beslissingen.

In de lagere school was er een diepe kloof tussen mijn resultaten voor taalgerelateerde vakken en rekenen. Hoe zou ik wiskunde op het secundair onderwijs dan overleven?

In sommige talen is verdriet vergelijkbaar met angst en bezorgdheid. Andere talen zien verdriet juist soortgelijk aan spijt.

Studenten in Vlaanderen en Nederland krijgen steeds vaker college in het Engels. Hoe beïnvloedt dat hun studieprestaties?

Niet kunnen lezen en schrijven, maar tóch mailen en chatten? Het Picto-systeem vertaalt tekst naar pictogrammen en omgekeerd zodat mensen met een verstandelijke beperking actief kunnen deelnemen aan de digitale maatschappij.

Klinken andere talen soms als razendsnel geratel? Misschien zitten er iets meer stopwoordjes tussen. 

“Dementerenden, wat is er nu zo erg aan dat woord?” Misschien is er toch degelijk reden om stil te staan bij ons woordgebruik wanneer we spreken over mensen met dementie.